وقتی فیلم گاهی به آسمان نگاه کن را دیدم امیدوار شدم که سینمای ایران از لحاظ معنایی دیگر هیچ فقری ندارد. فیلم عالی بود. جمله به جمله اش معنا داشت. از متلک هایی که به سینماگران و نویسندگان جنگ انداخت ( ... خودکار هم نداره. یه خودکار بهش بدین. جسمتون را دادین. روحتون را هم فدا کنید . تا بلکه دینش را ادا کنه ... ) تا کلی نکته ظریف دیگه . به خصوص جدا کردن فرهنگ جنگ و ایثار و شهادت از هم و فلسفه جنگ و شهادت واقعا ظریف بیان شد ( در مکالمات پایانی فیلم که می گفت آدم می ره جنگ تا بجنگه. شهید شد شد نه این که بره تا شهید بشه. ... کارت را درست انجام ندادی ... )

فضای فانتزی و ساده فیلم عالی بود. خوشحالم از این که همچین فیلم سازهایی داریم. این فیلم پرمعناترین فیلمی بود که تا به حال دیده ام. چه خارجی چه ایرانی.

دستش درد نکنه.