بازتابش جالب بود. ایرانی های خارج کشور خوشحال و برخی داخلی ها نگران. شاید چون داخلی ها سردمدارانشون را بهتر می شناسند. ولی تز من اینه که هر کس باید در تخصص خودش کارش را خوب انجام بده. دلمون خواسته بسازیم. دیدیم می تونیم. پس ساختیم. حالا از حالا به بعد می خواهیم چه کار کنیم بماند. فعلا با دست پر وارد مذاکرات می شویم. به اعتقاد من دشمن شکه شد.

چیزی که برای من غرورآفرینه بحث علمی قضیه است. جالبه که افراد دست اندرکار مخفی مانده اند. کسی نمی شناسدشون و نهایتا تا معاون آقا زاده را مردم می شناسند. من به تخصص خوم کار دارم. اون مهندس مکانیکی که اون استوانه سانتریفوژ را ساخته که ۱۲۰۰ دور در ثانیه بزنه و یاتاقانش فیل نکنه و داغ نشه و ذوب نشه و لنگ نزنه حقا ربودن داره. به همه باید خسته نباشید گفت. سایت های هسته ای واقعا شگفت آوره.

اما اصل مطلب اینه که انرژی هسته ای باید وسیله باشه نه هدف. باید باهاش باج گرفت. تحریم شکست. از موضع قدرت حرف زد. اما می ترسم که تبدیل به یک هدف شده باشه. وجهه بین المللی هم مهمه. کی گفته که اول باید در پیکان را درست کرد بعد ؟!! این فناوری می تونه برگ برنده ای باشه برای برداشتن تحریم ها. برای ارتباط صنعتی و تجاری قوی تر. و تجربه علمی اون باعث جهش تکنولوژی می شه. برای اون مهندس مکانیک موتور جت مثل آب خوردنه.

خلاصه این که تازه شروع شده. می شه ازش استفاه کرد. می شه هدرش داد.