درد اصلی مردم ما اینه که (خودم هم جزء شون) در مکتب و فرهنگی بزرگ شدیم که اگر به یک عقیده چه معتقد باشی چه نباشی باید درگیرش بشی و هزینه بدی. معتقد باشی باید توسط غیر معتقد ها کوبانده بشی و اگر معتقد نباشی توسط معتقدها قضاوت بی جا و سرکوب می شی.

خلاصه تو این مملکت به من چه و برا من فرقی نداره نداریم. یا باید بابت اعتقادت هزینه بدی یا بی اعتقادی ات. شاید همین باعث شده آرامشی که می خوایم وجود نداشته باشه. ...

بیچاره اونایی که مثل من 50 50 هستند. مثلاً یه چیزی را دوست دارند اما اعتقادشون نیست. یعنی می خوان مطلق یک عقیده نداشته باشند. این گروه بیشتر از هر گروه دیگه ای دهنشون صافه چون هر دو ور می کوبوننشون و باید حرص هر دو گروه را بخورند.

به من چه هم که نداریم. ...

این که اعتقادت اکتسابی باشه یا تقلیدی هم تأثیری در سلب آرامشت نداره. بیخودی زور نزن.